De wortels van deze therapie liggen in het oude Griekenland en het oude Italië van zo’n 2500 jaar geleden. Het viel op dat de arbeiders in de zoutgrotten nauwelijks of geen gezondheidsproblemen hadden aan de luchtwegen en aan de longen. Met deze kennis in het achterhoofd besteedden de olympische atleten in Athene hier voldoende aandacht aan om hun sportieve prestaties te verbeteren. Toen tijdens de tweede wereldoorlog een zoutgrot in Noordrijn-Westfalen als schuilkelder werd gebruikt, viel het op dat enkele astmapatiënten minder aanvallen kregen en dat hun longfunctie duidelijk verbeterde. De Duitse arts Dr. K.H. Spannagel richtte hier vervolgens een centrum op om de effectiviteit van deze therapie te onderzoeken. De resultaten hiervan liggen aan de basis van deze therapie die ook wel halotherapie wordt geheten (Griekse woord voor zout is “halos”). In onze zoutgrotten wordt het microklimaat nagebootst van een natuurlijke zoutgrot of zoutmijn. Enerzijds wordt er bij de constructie Himalaya-zout gebruikt, het oudste en zuiverste zout op aarde. Dit oerzout bevat spoorelementen en maar liefst 84 mineralen waaronder calcium, kalium, magnesium, zwavel, zink en ijzer. Door de warmte in de cabine geeft het zout deze natuurlijke mineralen af. Verder wordt er via een verdamper** fijn zoutstof verspreid in de cabine tot een concentratie die gelijk is aan deze van de natuurlijke zoutgrot. Door het inhaleren van dit fijn zoutstof wordt de longfunctie verbeterd, versterkt men het immuunsysteem, verlicht men het niezen, het hoesten en de kortademigheid. Bovendien worden de slijmen uit de longen verwijderd.